پاركور يك ورزش و هنر است ، هنر جابجايي . براي مثال يك فرد عادي وقتي به يك ارتفاع مي‌رسد دنبال پله براي پايين آمدن از آن مي‌گردد ، اما يك پاركور كار از آن ارتفاع مي‌پرد. يك آدم عادي وقتي به يك مانع مي‌رسد مسيرش را عوض مي‌كند ، اما يك پاركور كار آن مانع را با يكي از حركات پاركور پشت سر مي‌گذارد . اين كار در قالب ورزش انجام مي‌شود نه زندگي روزمره !پاركور مثل همه ورزشهاي ديگر ، دنيايي از تكنيك و فلسفه است . يك انسان عادي وقتي از ارتفاع 4 متري بپرد بدون شك آسيب مي‌بيند ، در حالي كه يك پاركوركار به سادگي از آن ارتفاع مي‌پرد بدون اينكه كوچكترين آسيبي ببيند . او با استفاده از فنون پاركر فشار وارد بر پاها را دفع مي‌كند و صحيح و سالم مي‌رود . به بيان رسمي‌تر پاركور يعني رفتن از نقطه A به B در سريع‌ترين زمان با استفاده از توانايي‌هاي بدن انسان . پاركور در ايران ورزش جاافتاده‌اي نيست و خيلي‌ها تا حالا اسم آن را هم نشنيده‌اند .
پاركور مثل ساير ورزش‌ها ذهن را آزاد و استرس را به شدت كاهش مي‌دهد . به ما ياد مي‌دهد چطور با مشكلات زندگي مبارزه كنيم ، چون كم‌كم ياد مي‌گيريم كه نبايد بعلت وجود يك مانع مسيرمان را عوض كنيم ، بلكه بايد مانع را از سر راهمان برداريم .
پاركور در دسته ورزشهاي بسيار خطرناك قرار نمي‌گيرد ، ولي ورزش خطرناكي است و بايد در آن سياست ، صبر ، خودباوري ، شجاعت و ... داشته باشيم كه همه اينها با تمرين بدست مي‌آيد . براي انجام تمرينهاي مطلوب پاركور بايد كمي آمادگي بدني (انعطاف و وزن مناسب و ...) داشته باشيم ، ولي با نداشتن اينها هم مي‌توانيم تمرينهاي پاركور را در حد خودمان انجام دهيم .
عده‌اي فكر مي‌كنند پاركور يعني بي‌كله بودن ! وقتي پله هست چرا از ديوار بپريم ؟در جواب بايد گفت كه وقتي مي‌توانيم با هلي‌كوپتر يا تله‌كابين بالاي كوه برويم پس چرا كوه‌نوردي مي‌كنيم ؟ پس مي‌بينيم كه ذات ورزش همين است و ذات پاركور هم مثل ساير ورزش‌ها گذر از موانع است .
